طراحی مدل بهینه مدیریت استعداد

هدف این پژوهش شناخت مولفه های وضع موجود و مطلوب مدیریت استعداد و فاصله بین آنها و طراحی مدل و بهینه مدیریت استعداد در میان مدرسین دانشگاه می‌باشد. مدیریت استعداد در حقیقت به عنوان تعهد یک سازمان به استخدام، به کارگیری، حفظ و بهبود با استعدادترین و ماهرترین نیروهای کار موجود در سازمان وایجاد زمینه توان تبدیل نیرو و استعداد بالقوه به بالفعل کارکنان در هر سطح سازمان است. که بهره‌مندی از آن موجب بهبود مدیریت هرچه بیشتر سرمایه‌های انسانی مستعد و تحول در سیستم عملکرد دانشگاه (مورد مطالعه این پژوهش دانشگاه آزاد اسلامی واحدهای تهران) می‌گردد.دانشگاه به عنوان اهرم آموزش و انسان پروری یکی از مهم ترین بخش های کلیدی جامعه است بنابراین شناخت وضعیت مدیریت استعداد در میان مدرسین دانشگاهی و طراحی مدل برای آن بسیار مهم می باشد. روش پژوهش از نوع توصیفی- پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش حاضر مدرسان دانشگاه با حجم نمونه ۳۶۰ نفر (روش کوکران) بوده است. در این پژوهش محقق در راستای رسیدن به مدل مناسب مدیریت استعداد در میان مدرسین دانشگاه ابتدا براساس ادبیات نظری، وضع مطلوب و موجود مدیریت استعداد را آسیب شناسی و فاصله میان آن  را شناسایی نمود. ابزارگردآوری داده‌ها پرسش نامه محقق ساخته بوده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد براساس سنجش مولفه‌های مدیریت استعداد بین وضع مطلوب و وضع موجود مدیریت استعداد فاصله وجود دارد، که یافته های پژوهش نشان می دهد که  مدیریت استعداد در ابعاد ساختاری با مولفه‌های شرایط استخدامی، جایگاه سرمایه انسانی متخصص، زیرساخت‌های علمی، زیرساخت‌های الکترونیک و فناوری، بعد زمینه‌ای با مولفه‌های بسترهای قانونی وحقوقی، شرایط فرهنگی، بعد محتوایی با مولفه‌های پذیرش و حمایت مدیران، پذیرش و حمایت مدرسین دارای آسیب و فاصله وضع موجود و مطلوب بیشتری نسبت به سایر مولفه های بررسی شده است. مدل  بهینه پژوهش حاضربراساس نظرات نخبگان و اساتید از طریق آزمون آماری طراحی شده و راهکارهایی نیز براساس نظرسنجی از اساتید و نخبگان برای بهبود مدیریت استعداد در دانشگاه ارائه گردیده است  که نتایج آن می‌تواند در راستای سیاست گذاری‌ها وتصمیمات مدیران در راستای ضرورت توجه بیشتر به مدیریت استعدادها، توسعه ،بهیود و تحول آن موثر باشد.